Η γήρανση των οργανισµών µπορεί να οριστεί ως αύξηση της θνησιµότητας ή µείωση της γονιµότητας µε την ηλικία. Ο νόµος της θνησιµότητας από τον Gompertz-Makeham λέει ότι, η εξαρτώµενη από την ηλικία συνιστώσα του ποσοστού θνησιµότητας αυξάνεται εκθετικά µε την ηλικία. Η γήρανση λοιπόν, έχει οριστεί ως «µια προοδευτική επιδείνωση της φυσιολογικής λειτουργίας, µια εγγενής διαδικασία απώλειας βιωσιµότητας και αύξησης της ευαλωτότητας που σχετίζεται µε την ηλικία».
Δεν είναι όµως το τέλος της ζωής. Είναι το τέλος της απόδοσης.
Η βιογήρανση είναι η στιγµή που ένα ζωντανό σύστηµα δεν µπορεί πλέον να παράγει αξία, παρόλο που παραµένει βιολογικά ζωντανό. Το δέντρο έχει ακόµα τις ρίζες του, τα κλαδιά είναι πράσινα, αλλά ο καρπός έχει εξαφανιστεί. Είναι η αόρατη ηµεροµηνία λήξης της αξίας στα οικοσύστηµατα που βασίζονται στη φύση και σήµερα αγνοείται από τις αγορές και παραλείπεται από τις προβλέψεις της.
Η βιογήρανση είναι η καµπύλη απόσβεσης της ίδιας της ζωής.
Είναι το µη τιµολογηµένο άκρο της βιολογικής χρησιµότητας και το σηµείο αποτυχίας που κρύβεται σε κάθε φυσική αλυσίδα εφοδιασµού. Δεν είναι όµως η φθορά, είναι το τελικό όριο της παραγωγικότητας και δεν του φαίνεται µέχρι να έχει ήδη ξεκινήσει η κατάρρευση του. Η βιογήρανση έρχεται πάντα πριν από την κατάρρευση και επειδή όταν σταµατά ο καρπός, σταµατά και η αξία.
Επειδή κανένα excel δεν µπορεί να σώσει ένα δέντρο που πεθαίνει, εάν η βιογήρανση δεν συµπεριληφθεί στα µοντέλα µας:
- Θα υπερεκτιµήσουµε τα περιουσιακά στοιχεία
- Θα υποτιµήσουµε τις υποχρεώσεις
- Θα προκαλέσουµε συστηµικά σοκ
Το µέλλον του φυσικού κεφαλαίου εξαρτάται από την αναγνώριση του βιολογικού χρόνου και µέχρι να συµπεριλάβουµε τη βιογήρανση, δεν µετράµε την πραγµατικότητα. Τα τρέχοντα γεωργικά περιουσιακά στοιχεία τιµολογούνται µε βάση την υποτιθέµενη πολυδεκαετή παραγωγικότητα. Η βιογήρανση όµως, εισάγει ένα νέο κύµα αξίας όπου το περιουσιακό στοιχείο υποτιµάται βιολογικά πριν από τα οικονοµικά. Αυτό το κενό αντιπροσωπεύει µια τεράστια υποχρέωση που δεν λαµβάνεται υπόψη στα κρατικά επενδυτικά ταµεία, τα συνταξιοδοτικά χαρτοφυλάκια όπως και στα πλαίσια του ESG.
Τα γηρασµένα δέντρα δεν θρέφουν τον κόσµο και χρειαζόµαστε περισσότερα έργα φυσικής αποµάκρυνσης διοξειδίου του άνθρακα και έργα βιοποικιλότητας (Natural Carbon Dioxide Removal Projects & Biodiversity Projects)-REDD+ «µείωση των εκποµπών από την αποψίλωση των δασών και την υποβάθµιση των δασών στις αναπτυσσόµενες χώρες» και το «+» αντιπροσωπεύει πρόσθετες δραστηριότητες που σχετίζονται µε τα δάση και προστατεύουν το κλίµα δηλαδή, τη βιώσιµη διαχείριση των δασών και τη διατήρηση και ενίσχυση των αποθεµάτων άνθρακα των δασών.
Η βιογήρανση λοιπόν, οδηγεί σε καθυστερηµένη αναγνώριση της συστηµικής κατάρρευσης και χωρίς προληπτικές αναφυτεύσεις ή αναγεννητικές πρακτικές, ολόκληρα συστήµατα καλλιεργειών και δασών θα εξαφανιστούν µέσα στις επόµενες δεκαετίες.
Η µονιµότητα της αντιστάθµισης άνθρακα συχνά συνδέεται µε την επιβίωση των δέντρων, αλλά όχι µε την παραγωγική ζωή. Ένα ζωντανό αλλά µη παραγωγικό δέντρο µπορεί να πληροί τα κριτήρια για δέσµευση, αλλά να αποτυγχάνει στην υποστήριξη των µέσων διαβίωσης. Εποµένως, η βιογήρανση πρέπει να συµπεριληφθεί στα συστήµατα MRV-Monitoring, Reporting & Verification (Μέτρηση, Αναφορά & Επαλήθευση Συστηµάτων Πιστώσεων Άνθρακα) και στις συµβάσεις µονιµότητας. Η Βιογήρανση δεν είναι ποιοτική και δεν είναι υποθετική είναι µια µετρήσιµη, παρατηρήσιµη, επιταχυνόµενη πραγµατικότητα και η απουσία της από τον τρέχοντα διάλογο και από τα λογιστικά συστήµατα δεν είναι απλώς ένα κενό, είναι µια µοιραία παράλειψη.
Μέχρι τώρα, δεν είχαµε γλώσσα για να ονοµάσουµε αυτήν την κατάρρευση. Τώρα την έχουµε!
Έχει σηµασία ποιος την ορίζει, ποιός υπολογίζει την λογική της απόδοσης, ποιός βάζει τον χρόνο του κινδύνου και τέλος, ποιός λέει όλη την αλήθεια της αξίας του.
